Cleo by Helen Brown

Author:Helen Brown
Language: nld
Format: mobi, epub
Publisher: Luitingh-Sijthoff B.V., Uitgeverij
Published: 2010-09-30T22:00:00+00:00

18

Risico

Een kat sluipt geruisloos op vier poten, met bewegingen vloeiend als water. Een mens strompelt stuntelig rond op twee benen, klossend, zijn armen nutteloos omlaag bungelend. Terwijl een mens altijd op het punt staat te struikelen en een rampzalige val te maken, komt een kat op zijn vier pootjes terecht. Misschien is een kat daarom minder bang om risico’s te nemen.

Rob had gelijk. Cleo was in de verste verte niet jaloers op de baby. De kat gaf het wiegje zonder morren op en leek te begrijpen dat Lydia een dierbare aanvulling op ons gezin was. Gefascineerd door het nieuwe mensje juichte Cleo het toe dat Lydia het grootste deel van de nacht wakker wilde blijven. Sterker nog, Cleo leek te denken dat Lydia had bedacht dat ze elke drie uur gevoed wilde worden om de lange, onbewogen duisternis minder saai te maken. Op welk tijdstip de baby zich ook roerde, twee uur

’s nachts, halfvier, kwart over vier, een silhouet met vier poten miauwde alsof ze alleen maar had liggen dutten in afwachting van dit lolletje. Dan sprong Cleo op de schommelstoel om zich tussen de warme, vochtige verbondenheid van moeder en pasgeborene te nestelen. Soms ging ze helemaal boven op de rugleuning van de stoel zitten en keek ze met enorme, doorschijnende ogen luid spinnend op ons neer. Als een schildwacht boven ons leek Cleo mystieke krachten uit de nacht te halen en ons te omhullen met liefde en bescherming. De geest van Bastet had de eeuwen doorkruist en straalde vanuit onze kleine, zwarte kat.

Ik had nog nooit een baby gezien die zo lekker in haar vel zat. Lydia omklemde mijn vinger met haar tere handje en leek te weten dat ze was waar ze moest zijn. Het was ongelofelijk dat ze nooit had bestaan als Sam ons tweeënhalf jaar eerder niet had verlaten. Ik huilde nog steeds om Sam en zocht hem in de vorm van haar hoofd en haar ogen. Maar Lydia stond erop dat ze op haar eigen voorwaarden geaccepteerd werd. Rouw wordt niet uitgewist door groot geluk. Je kunt ze beide op hetzelfde moment ervaren.

De winter stond weer voor de deur. Slagregens verkilden zuidelijke stormen terwijl die door de Straat Cook bulderden en de stad teisterden. Paraplu’s ploften uit elkaar op straathoeken. Oude vrouwen klemden zich aan lantaarnpalen vast. De stadsbewoners die de heuvels op strompelden om naar huis te gaan, konden geen van allen worden beticht van een good hair day. Toen de wind zichzelf eindelijk had uitgeput, hulden de heuvels zich in petticoats van wolken en pruilden. De stad omsingelde zichzelf. En het regende nog steeds.

Inwoners van Wellington hadden het zelden over deze kleine irritaties. Ze woonden dan wel op een stel klimaat trotserende kliffen en keken recht in de kaken van het bevroren continent, maar werden daarvoor beloond met de wetenschap dat ze in de hoofdstad woonden en dus (er was geen manier om het tactvol te zeggen) belangrijk waren. Ze stonden absoluut een treetje hoger dan die ruwe Aucklanders, die vervelende lui uit Christchurch en (godbetert) die boerenkinkels uit de provincie.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.