Aan de grond in Londen en Parijs by George Orwell

Author:George Orwell
Language: nld
Format: mobi
ISBN: 9045003392
Publisher: Atlas Uitgeverij
Published: 1975-01-01T23:00:00+00:00

21

Dit leven ging een dag of veertien zo door. De zaak kreeg meer klandizie, wij moesten dus ook nog wat harder werken. Als ik een kamer in de buurt van het restaurant had genomen had me dat een uur per dag gescheeld, maar ik wist niet waar ik de tijd vandaan moest halen om te verhuizen, of, wat dat aangaat, om mijn haar te laten knippen, of om een krant in te kijken. Ik kwam zelfs nooit helemaal uit de kleren. Na tien dagen had ik eindelijk een vrij kwartiertje en schreef mijn vriend B. in Londen of hij een baantje voor me wist, het kwam er niet op aan wat, als ik maar meer dan vijf uur slaap kreeg. Zeventien uur werken per dag kon ik eenvoudig niet volhouden, hoewel er genoeg mensen zijn die zoiets heel gewoon vinden. Als je overwerkt bent en je hebt medelijden met jezelf moet je maar denken aan de duizenden mensen in Parijse restaurants die net zulke lange werktijden maken, en niet een paar weken, maar jaren achtereen. In een bistro vlakbij mijn hotel was een meisje die een heel jaar lang van zeven uur 's ochtends tot 's nachts twaalf uur werkte. Ze kwam alleen even tot zitten als ze haar maaltijden gebruikte. Ik weet nog dat ik haar eens vroeg om mee te gaan dansen. Ze lachte en zei dat ze maandenlang niet verder dan de hoek van de straat was geweest. Ze had t.b.c. en stierf omstreeks de tijd dat ik Parijs verliet.

Al na een week waren we allemaal zenuwwrakken, behalve Jules, de eeuwige lijntrekker. De ruzies, eerst bij tussenpozen, gingen nu aan een stuk door. Uren achtereen werd er nodeloos getreiterd, met om de paar minuten scheldpartijen. 'Geef me die steelpan eens aan, idioot!' schreeuwde de kokkin (de pannen stonden op planken en ze kon er niet bij). 'Pak hem zelf maar, ouwe teef,' antwoordde ik dan. Dergelijke opmerkingen kwamen vanzelf voort uit de stemming die er in de keuken hing.

We maakten ruzie over de belachelijkste kleinigheden. Het vuilnisvat bijvoorbeeld was een eeuwige bron van gehakketak - of het moest staan waar ik het wilde hebben, en waar het dan de kokkin in de weg stond, of waar zij het wilde hebben, namelijk tussen mij en de gootsteen in. Op een keer bleef ze me hierover net zo lang treiteren, tot ik uit pure hatelijkheid de vuilnisemmer oppakte en midden in de keuken neerzette om haar te laten struikelen.

'Daar dan, koe, die je bent,' zei ik, 'zet hem zelf maar weg.'

Arme oude vrouw, ze kon de vuilnisbak niet tillen. Ze ging zitten en barstte met het hoofd op de tafel in huilen uit. En ik ging maar door met haar te pesten. Tot een dergelijk gedrag kom je omdat je oververmoeid bent.

Na enkele dagen had de kokkin het niet meer over Tolstoi en haar kunstzinnige aard. Voorzover het niet moest vanwege het werk spraken we niet meer tegen elkaar. Boris en Jules ook niet meer en geen van hen sprak nog tegen de kokkin.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.