Het vroolijke leven by Jeanne Kloos-Reyneke van Stuwe

Author:Jeanne Kloos-Reyneke van Stuwe [Kloos-Reyneke van Stuwe, Jeanne]
Format: epub
Tags: Fiction
Published: 2008-01-20T16:00:00+00:00

Max had met de zich zenuwachtig aan hem vast-klemmende Eva de Bruin rondgetold, totdat hij zijn geduld en zijn adem verloor. Hijgend stond hij stil, en riep:

—Hei! wie neemt dat presentje ’s van me over!

Niemand ontfermde zich, zoodat Max haar zonder complimenten in zijn bureau-stoel neerdrukte, waar zij uitgeput, gichelend, bleef zitten. Zonder omwegen trok Max Bonnie uit de armen van Jan, en walste wild met haar voort.

Juist fluisterde hij het onschuldige meisje een erge ondeugendheid in, toen hij den blik van Clara ontmoette, die zich met een blad papier koelte stond toe te wuiven. Het was een blik, dien Max onmogelijk opvatten kon als “jaloezie”, daarvoor lag er te weinig boosheid in.

Hij zag afkeuring in haar oogen en tegelijk een gevoelig medelijden, dat hem veel meer trof, dan een stekende blik vol toorn en afgunst zou hebben gedaan. Wat wou zij toch? Waarom bemoeide zij zich zoo met hem? Was dát nu zoo erg, wat hij had gedaan? Onder de jongelui was het een wedstrijd, wie Bonnie aan het blozen kon brengen, en hij zou het typisch vinden, als het hem gelukte. Toch, hij moest het bekennen, hij zou de aardigheid, die hij Bonnie had toe-gefluisterd, niet openlijk hebben durven herhalen, noch alleen aan een ander meisje debiteeren.... maar wat zóu dat? Je zag toch je menschen aan?....

Toch hinderde Clara’s belangstelling hem, omdat die hem zoo opeens en onverwacht het futiele en leege van zijn leven toonde. Hij verloor zich graag in vroolijke genoegens, en vond het niet aangenaam, daar plotseling aan te worden onttrokken. En toen veranderde zijn stemming weer: eensklaps dacht hij er aan, hoe Clara’s houding jegens hem, veel had van die van Eleonore.... en het betere in hem overheerschte voor een oogenblik zijn frivool gevoel. Anders was Clara dan Eleonore, zeker.... jonger, niet zoo beslist in haar optreden, en minder moederlijk, wat hem in Eleonore zoo had gehinderd,—maar het goede fond was bij beiden hetzelfde. Het was waar, dat Clara hem nooit “het hof had gemaakt”, zij hield zich bescheiden op den achtergrond, en daaraan was het te wijten, dat hij nooit zooveel notitie van haar had genomen, als van Mientje, of Gerrie, of zelfs van Eva de Bruin. Maar nu voelde hij toch wel, dat hij Clara méer achtte, dan een van de anderen, zij was degelijker, dieper, en had niet slechts éen enkele gemoedsstemming: verliefd zijn.

Neen, zij was een.... heel aardig meisje.... zelfs niet onknap van gezicht.... wie weet.... wie weet....later....later misschien....

Al deze gedachten had hij, al walsende met Bonnie, afgedacht, en toen hij haar met een sierlijken zwaai en een hoffelijke buiging op haar plaats had terug-gezet, ging hij Clara ten dans vragen.

—Zeg, Max....

—Nee, ik zeg ’t je toch niet.

—Hoe weet je dan, wat ik wou vragen?

—Dat is gemakkelijk genoeg te raden. Je wou precies weten, wat ik tegen Bonnie heb gezegd.

—Ja, maar niet uit pure nieuwsgierigheid....

—Wat doet ’t er toe, waaróm je ’t weten wou? Ik zeg ’t je toch niet. Niet alle dingen zijn voor alle meisjes geschikt.

—Zoo, maak jij dan nog onderscheid tusschen meisjes en meisjes?

—Ja zeker maak ik onderscheid.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.