De groene mijl 05 - Nachtreis by Stephen King

Author:Stephen King
Language: eng
Format: epub

6

Ik had geweten dat de ontwerper van het deurtje tussen het kantoor en het trapje naar de opslagruimte niet aan mannen van Coffey's postuur had gedacht, maar hoe slecht John erdoor paste, bleek pas toen hij ervoor stond en er een peinzende blik op wierp.

Harry lachte, maar John zelf scheen de humor niet in te zien van een grote man voor een kleine deur. Daar was hij natuurlijk niet toe in staat - zelfs nog niet als hij een paar streepjes intelligenter was geweest. Hij was het grootste deel van zijn leven zo'n kolos geweest, en deze deur was gewoon een beetje kleiner dan de meeste.

Hij ging zitten, schoof er op die manier doorheen, stond weer op en ging de trap af naar de plaats waar Bruut al op hem stond te wachten. Daar bleef hij staan en keek door de lege opslagruimte naar het platform waar Old Sparky stond te' wachten, zo stil - en zo spookachtig - als de troon in het kasteel van een dode koning. De kap hing zwierig aan een van de stijlen van de rugleuning, maar leek eerder op een narren- kop dan een koningskroon, iets dat een idioot op zijn hoofd zou zetten of waarmee hij zou schudden om zijn hooggeboren publiek harder om zijn grappen te laten lachen. De schaduw van de stoel, uitgerekt als een spin, klom dreigend tegen een van de muren op. En ja, ik geloofde dat ik nog gebraden vlees kon ruiken. Het was een vage lucht, maar ik geloofde dat het meer dan alleen maar verbeelding was.

Harry dook door de deur, en ik ook. Ik schrok een beetje van de verbijsterde ogen waarmee John naar Old Sparky keek. Ik schrok nog meer van wat ik op zijn armen zag toen ik dicht bij hem kwam: kippevel.

'Kom op, grote jongen,' zei ik. Ik pakte zijn pols vast en probeerde hem in de richting van de deur naar de tunnel te leiden. Eerst wilde hij niet mee en had ik net zo goed kunnen proberen een kolossale zwerfkei met mijn blote handen uit de grond te trekken.

'Kom op, John, we moeten gaan, anders verandert de koets weer in een pompoen,' zei Harry, en hij liet zijn nerveuze lachje weer horen. Hij pakte Johns arm vast en trok eraan, maar John wilde niet mee. En toen zei hij iets met een diepe, dromerige stem. Hij had het niet tegen mij, niet tegen een van ons, maar ik ben het nog steeds niet vergeten.

'Ze zijn hier nog. Ze zijn nog niet helemaal weg. Ik hoor ze schreeuwen.'

Harry hield op met zijn nerveuze gegiechel. Een glimlach bleef op zijn mond hangen zoals een scheef luik aan een leeg huis hangt. Bruut keek me bijna bang aan en ging een stap van John Coffey vandaan. Voor de tweede keer in nog geen vijf minuten voelde ik dat de hele onderneming in gevaar kwam. Ditmaal was ik degene die ingreep. Later, toen het een derde keer dreigde te gebeuren, zou Harry ingrijpen. We kregen die nacht alle drie onze kans, geloof me.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.