Stalowe serce by Brandon Sanderson

Author:Brandon Sanderson [Sanderson Brandon]
Language: pol
Format: epub
ISBN: 978-83-7785-526-3
Publisher: Zysk i S-ka Wydawnictwo
Published: 2015-06-07T16:00:00+00:00

22

— Mówię ci, że coś słyszałem — powiedział jeden ze strażników, zezując w dół. Wydawało się, że patrzy prosto na mnie. Jednak w szybie windowym było ciemno — i nie zrobiło się szczególnie widniej nawet po otwarciu drzwi.

— Nic nie widzę — odezwał się drugi strażnik. Jego głos rozbrzmiewał niegłośnym echem.

Pierwszy z ochroniarzy wyjął zza paska latarkę.

Serce mi waliło. Uch — och.

Oparłem rękę na ścianie; była to jedyna rzecz, którą mogłem teraz zrobić. Tensor zaczął wibrować, ja zaś starałem się skoncentrować, ale było to trudne, zważywszy że strażnicy stali dość blisko. Kliknął przycisk latarki.

— Słyszysz to?

— Brzmi, jakby paliło się w piecu — powiedział sucho drugi ze strażników.

Moja lekko postukująca w ścianę ręka wywoływała mechaniczny dźwięk. Skrzywiłem się, ale nie przestawałem pracować. Światło latarki zostało skierowane w głąb szybu. O mały włos nie straciłem kontroli nad wibracjami.

Nie było możliwości, żeby strażnicy mnie nie zobaczyli, świecąc latarką. Byli zbyt blisko.

— Nic nie ma — powiedział strażnik, chrząkając.

Co? Spojrzałem w górę. Ochroniarze znajdowali się tak blisko, a jakimś cudem mnie nie dostrzegli. Zmarszczyłem brwi zdumiony.

— Hm — powiedział drugi. — Jednak słyszę jakiś dźwięk.

— Dobiega z... wiesz skąd — odezwał się jego towarzysz.

— A, tak. Prawda.

Pierwszy strażnik zatknął latarkę za pasek. Jak to się stało, że mnie nie zauważył? Świecił nią dokładnie w moim kierunku.

Strażnicy wycofali się i zamknęli drzwi do szybu.

Co się, do diaska, dzieje? — pomyślałem. Czy można było nas nie dostrzec w ciemnościach?

Tensor wyłączył się.

Przygotowywałem się do wycięcia dziury w ścianie, w której moglibyśmy się ukryć i co mogłoby uchronić nas od ewentualnych strzałów. Ponieważ jednak nie byłem w pełni skoncentrowany, wyciąłem spory kawał ściany i w jednej chwili wyrwa zniknęła. Chwyciłem za krawędź wyciętego otworu.

Obsypał mnie tuman kurzu, który kaskadą zwalił się również na Megan. Przytrzymując się z całych sił krawędzi dziury, ujrzałem, jak patrzy na mnie z wściekłością, mrugając zasypanymi pyłem powiekami. Jej ręka była o kilka centymetrów od pistoletu.

O Calamity! — pomyślałem, wzdrygając się. Szalik i skóra Megan pokryte były srebrnym pyłem, a w oczach miała wściekłość. Nie sądzę, bym kiedykolwiek widział taki wyraz w czyichkolwiek oczach — a w każdym razie nie w oczach skierowanych na mnie. Czułem emanującą od niej nienawiść.

Jej ręka wciąż tkwiła o kilka centymetrów od pistoletu.

— M... Megan? — zapytałem.

Jej ręka zatrzymała się. Nie byłem pewien, co naprawdę widziałem, a sytuacja zmieniła się w sekundę. Megan zamrugała, a wyraz jej twarzy złagodniał.

— Uważaj na to, co niszczysz, Klęczko — mruknęła, strzepując pył z twarzy.

— Dobra — odparłem, po czym spojrzałem na dziurę, której krawędzi się przytrzymywałem. — Hej, tu jest jakieś pomieszczenie. — Uniosłem komórkę i poświeciłem nią do wnętrza dziury.

Był to niewielki pokój. Znajdowało się w nim kilka zwykłych biurek z komputerami podłączonymi do gniazdek na jednej ścianie i szafki na drugiej. Były też dwie pary drzwi, w tym jedne wzmocnione metalowymi obiciami, zamykane na cyfrowy kod.

— Megan, tu naprawdę jest jakiś pokój. Wygląda na to, że nikogo w nim nie ma. Chodź. — Podciągnąłem się i przedostałem się do wnętrza przez dziurę w ścianie.

Kiedy znalazłem się w pomieszczeniu, pomogłem Megan dotrzeć na górę.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.