Stephen King by Joyland 2

Author:Joyland 2
Format: epub
Published: 2013-06-23T04:00:00+00:00

Het was toch duidelijk dat ik Eddie niet mocht, hè? Ik had geen enkele reden om hem aardig te vinden. Volgens mij had niémand in Joyland reden om hem aardig te vinden. Zelfs oudgedienden als Rozzie Gold en Opa Allen liepen met een wijde boog om hem heen. Toch ging ik die middag om vier uur in het Heaven's Bay Community Hospital vragen of Ed-ward Parks bezoek mocht ontvangen. In mijn hand had ik zijn handschoenen en nog iets anders. De receptioniste, een vrijwilligster met een blauwe kleur-spoeling, liep twee keer hoofdschuddend al haar papieren na. Ik begon net te vermoeden dat Eddie alsnog was overleden toen ze zei: 'Hebbes! Hij heet Edwin, geen Edward. Hij ligt op kamer 315. Dat is op de intensive care, dus je moet het daar eerst aan de verpleegstersbalie vragen.' Ik bedankte haar en liep naar de lift, zo'n enorm ding waarin een brancard past. Hij ging tergend traag omhoog, waardoor ik ruim de tijd kreeg om me af te vragen wat ik eigenlijk kwam doen. Als er al iemand van Joyland op bezoek moest bij Eddie, was het Fred Dean, want die had die herfst de leiding over het park. Toch was ik naar het ziekenhuis gegaan. Nou ja, waarschijnlijk mocht ik toch niet bij hem. Maar toen de hoofdzuster zijn status had bekeken, gaf ze me toestemming naar zijn kamer te lopen. 'Maar het kan zijn dat hij slaapt.'

'Hebt u al enig idee over zijn...' Ik tikte tegen mijn hoofd. 'Zijn verstandelijke functies? Nou, hij kon ons in elk geval vertellen hoe hij heet.' Dat klonk hoopgevend.

Hij lag inderdaad te slapen. De zon was die middag toch nog doorgekomen en bescheen zijn gezicht. Toen ik hem met gesloten ogen zag liggen, leek de gedachte dat hij vier jaar eerder misschien Linda Grays vriend was geweest nog belachelijker. Hij leek wel honderd, of misschien zelfs honderd-twintig. Ik zag trouwens ook dat ik zijn handschoenen niet had hoeven meenemen, want zijn handen zaten in het verband. Waarschijnlijk was de psoriasis inmiddels behandeld met een middel dat krachtiger was dan de crème die hij bij de drogist had gekocht. Toen ik naar die dikke, witte handschoenen keek, kreeg ik ondanks alles vreemd genoeg medelijden met hem. Ik liep op mijn tenen door de kamer en legde de handschoenen in de kast, bij de kleren waarmee hij in het ziekenhuis was aangekomen. Toen had ik nog maar één ding in mijn hand: een foto die aan een punaise in zijn propvolle, naar tabak stinkende hut had gehangen, naast een al twee jaar verlopen kalender. Op de foto stonden Eddie en een muizige vrouw tussen het onkruid in de voortuin van een onopvallend rijtjeshuis. Eddie was volgens mij een jaar of vijfentwintig en had zijn arm om de vrouw heen geslagen. Ze glimlachte naar hem, en wonder boven wonder glimlachte hij terug.

Naast zijn bed stond een roltafeltje met een plastic kan en een glas erop. Dat vond ik tamelijk stom, want met die ingepakte handen kon hij voorlopig niets inschenken.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.